Bazen beraber geçirdiğimiz günleri düşünüyorum, yaptıklarımızı.. Ne kadar küçükken ne kadar büyük şeyler yaşadığımızı.
Bazen seni özlüyorum, sonra seni hiç tanımadığımı fark ediyorum, bunu düşünerek bile seni ne kadar iyi tanıdığımı düşünüyorum.. Sonra boşveriyorum atıyorum kafamdan herşeyi, sonra yarın oluyor. Bir dün daha geçiyor, yarın bir tane daha bitireceğiz.
Yine sen, yine ben. Her zamanki gibiyiz, öyle değilmi? Olsun, bu da geçer. Seneler gibi..

Dondurulmuş yemekleri yasaklasınlar. Onları yapmaya üşenmemek çok kötü bişey, hele evde ders çalışırken. Artık tartının ibresi 99'u gösterdiğinde bakıp "aa, biraz kilo aldım galiba" derken düşünmeye başladım kendimi. Bi yandanda dersler var tabii. Strese sokuyomu sokuyo açıkçası.. 1 ay içinde hem soğuk algınlığı hemde grip oldum, artık kendime bakmayıda öğrenmem lazım..
Bazen böyle oturup düşünüyorum, ben ne işe yarıyorum?