14 yaşımdaydım. ilk defa korkmuştum yurt dışında okuyacağını söylediğinde karşımdaki insan bana, gittiğinde ne yapacaktık? bitecekmiydi herşey? ya bi daha dönmezse? o zaman ne olacaktı?
sonra 15 yaşıma bastım. gitmeyi kaçış sanmaya başladım. yalvardım, uğraştım, olmadı.
16 yaşımdaydım afs'ye başvurmak istedim, ailem engelledi. oysa bence kazanabilirdim. kim bilir.
17 yaşıma bastığımda biraz afs'ye başvurmama izin verilmediği için, birazcık inattan, birazcık da hırstan ve hevesten yurt dışında okumak istiyordum.
ve sonra 18 yaşıma bastım. ygs'ye azıcık kaldı, sabancı'ya gittim billur'un yanına. tutturdum ben burda okiicaam! diye. sonra ygs sonucum düşük gelince vazgeçmeye karar verdim.
ondan sonra lys'lere girdim ve ce-ee der gibi sabancıyı kazandım. bologna'dan da kabulüm geldi. ve ben arada kaldım. sonra dedim ki, kayıt dondururum o zaman! n'olucaktı ki, dondururduk işte. bu sabah ise herşey değişti.
iki okulda orjinal diploma istiyo. yani donduramıyorum burada eğer gideceksem. ve ben oturdum, düşündüm. sabancı mı, bologna üniversitesimi.
italya mı türkiye mi? ve bu soru kesinlikle ferrari ve tofaş'ı karşılaştırmaya benzemiyordu. ben hep herşeyin daha zor ya da daha kolay olacağını düşünmüştüm. hiç arada kalacağımı düşünmemiştim. ve zor da olsa kararımı verdim. italya, bologna. ve son 9 günüm kaldı şimdi.
sonra mı? işte o kısmı daha düşünmedim. ama her ne olacaksa, olsun varsın =)
