sonra?

Ben kadere değil onun değişebileceğine inandım. Küçükken hep söylerlerdi ne dilediğine dikkat et belki bir gün gerçek olabilir diye, ben hiç gerçek olabileceğini düşünmemiştim..

Hayallerimde bir sevgili vardı, o kadar güzeldi, eşsiz ve mükemmeldi ki inanmıştım onun gerçek olamayacağına. O kadar emindim ki aşk yoktur, sevgi yoktur diye herbokolojist gibi dolaşıyordum ortalıkta. Ben çok konuşurum, her konuda söyliyecek bir şeyim vardır, ben hayatım boyunca öyle bir insan aradım ki, ondan bahsederken onu anlatacak bir söz bulamayayım, öyle ki gözlerimin içi gülsün, parlasınlar ve insanlar anlasınlar, herşeyin ne kadar gerçek olduğunu onu ne kadar sevdiğimi, ne kadar birbirimizin olduğumuzu..

Bir hayatım vardı, iyi-kötü, şikayet ede ede yaşardım işte her insan gibi. Ben çok konuşurum, boş konuşurum dedim ya, bir o kadar da çok gülerim, ciddi olmayı hiç beceremem, asla da beceremedim.. Kolay kolay küsememde insanlara, hep kızarım sonra da affederim, çok kin tutarım bazen ama hayallerimde öyle bir insan vardı ki 2 dakika bile küsemeyeceğim..

Ben ilk tanıştığımızda herşeyin böyle olacağını bilemezdim ki..
İlk defa arkamdan atlayıp boynumdan öptüğünde ben gülmekten yerlere yatarken bir gün o ana geri dönmek için canımı bile verebileceğimi düşünmemiştim.
Ben ilk konuşmaya başladığımızda bir gün onu bu kadar çok sevebileceğimi düşünmemiştim, ben bir insanın başka bir insanı bu kadar çok sevebileceğini hiç düşünmemiştim ki..
İlk defa buluştuğumuzda, son günü düşünürken yıkılacağımı bilemezdim ve eğer son konuşmamızın da son konuşmamız olduğunu bilseydim, sanırım o telefonu kapatmamak için herşeyi yapardım..

Küsüp iki dakka sonra boynuna atlayacağıma 1 dakika sonra atlardım, o kadar az zamanımız olacağını bilseydim. Keşke hep benimle kalabilseydi, keşke dünya bu kadar büyük ve o bu kadar uzak olmasaydı.. O kadar uzun zamandır unutmuştum ki kendimden başkasını düşünmeyi, çok garipti o benim için rüya gibiydi herşey, hayatım boyunca aradığım herşeydi. Dileğim gerçek olmuştu, biz birbirimizindik ve ben dünyanın en mutlu insanıydım.

ama sonra, o gitti.
kalbin parça parça batar ya hani, nefesin düğümlenir içinde, dünya döner ama sen durursun, bir an elin ayağın boşalır ve sanki eksik kalmışsındır. Nefessiz kalmışsındır.
Son gece peşinden koşup sarılışın ve bırakamayışını düşünürken bulursun kendini, sonra kendine gelirsin, bitti dersin. Herşey bitti.

Herşey bitti.
ve hepsi senin suçun; ne dilediğine dikkat etmeliydin dersin kendine.
Ben hiç bir zaman çok düşünmedim konuşurken. Çok pişmanım şimdi, oysa ben alışığımdır bırakıp gitmelere, hayata devam etmeye. bu sefer olmadı. yapamadım.
oysa söyliyecek birşeyim bile yok.
hayat çok garip. ve adil değil. oysa bittiğinde çok kısa geliyor herşey.
bu hayata bir anlam verirken ben onu kaybedeceğimi hiç düşünmemiştim.. peki ya sonra?